मेरो हराएको देश

हरायो ।

केही दिनदेखि साँच्चै हरायो ।

मेरो देश हरायो,

मेरो देशको शान्ति हरायो,

स्वयम्भुका दुई आँखा करुणा र स्वज्ञानले गिज्याइरहेछन् मेरो हराएको देशलाई ।

तर दरछैन मलाई किनकि मेरो देश त हराइसकेछ ।

विश्कै शान्तिप्रीय मेरो देशमा

आज कतिवेला के पड्कने हो थाहा छैन ।

एउटा पड्काइमा कतिको आशा खरानी  हुन्छन्,

कति चेलि विधवा बन्छन,

कति नावालकहरु टुहुरा बन्छन,

कति आमाहरुको सहारा पड्कन्छ,

तर पनि पड्कन्छन मेरो देशमा

किन भने यहाँको शान्ति हराएको छ ।

फेरी केहि वर्षदेखि मानविय स‌ंवेदना हरायो

मानवता हरायो

रोल्पाको पीडा झापामा पुग्दैन,

सिन्धुलि र अर्घाखाँचीको चित्कार राजधानीमा सुनिदैँन,

त्यसैले होला

सिन्धुलि र अर्घाखाँचीमा शान्ति हराउँदा,

कयौँ निर्दोषहरुको भविष्य खरानी बन्दा,

राजधानीमा मादल बजिरहेका थिए,

महान सभ्यता र सँस्कृतिको ।

कक्षाकोठामा बारुदका धुँवा सँगै स्कुले बालकको

जिन्दगी हरायो जीउनुको अर्थ हरायो ।

राष्ट्रसेवकहरुले राष्ट्रको सेवा गर्दा,

नैतिकता र इमान्दारिता हरायो,

भ्रष्ट्रहरुले भ्रष्टचारको विरोध गर्दा,

भ्रष्ट्रचारको अर्थ हरायो,

तर पनि पिर छैन मलाई

किनभने मेरो देश त हराइसकेको छ ।

कालापानीमा राष्ट्रियता हरायो,

पशुपतिनगरमा सिमा स्तम्भ हरायो,

विश्वमा नेपालीको वीरता हरायो,

नेपाली पोशाकको मौलिकता हरायो,

हरेक कुराहरु हराउन थालेका छन

हराउनु यहाँको नियती बनिसकेको छ ।

खोज्ने मान्छे कतै छैन

मेरो हराएको देशलाई

बनाउने मान्छै कतै देखिदैन,

वेवारीस मेरो देशलाई

खरानी बिक्री गर्नकै लागि आफ्नै घर डढाइदैछ ।

स्वाभिमानलाई बन्धक राखेर बैरी सामु झक्नुपरेको छ ।

तर अझै मलाई आशा छ,

मेरो देश पाइन्छ भन्नेमा

अझै मलाई विश्वास छ,

मेरो देश भेट्टाउन सक्छु भन्नेमा,

के तिमी मलाई साथ दिन्छौँ,

मेरो हराइरहेको देश खोज्ने कार्यमा ?

-महत अविरल