टोखाका रहस्यमय भुतहरु

बैशाख १९ गते सोमवार,काठमाडौं सुबिन्द्र श्रेष्ठ -टोखाका रहस्यमय भूतहरुका बारेमा हामीले यहाँ समक्ष चर्चा गर्ने जमर्को गरेका छौँ । कुनै समयमा टोखामा प्रत्यक्ष रुपमा भूतहरु देख्न पाइथ्यो रे । हामीले हाम्रा अग्रजहरुबाट यस्ता भूतहरुको कथाहरु सुन्न पाउछौँ । आज  हामीले तपाईहरुलाई हाम्रा अग्रज दाजु हिकमत डंगोलले लामो समयसम्म खोज अनुशन्धान गरी २०५८ चैत्र महिनाको अंकको साधना म्यागेजिनमा प्रकाशित गरेका केही टोखाका रहस्यमय भुतहरु संग सम्बन्धित कथाहरु यहाँहरु समक्ष प्रस्तुत गर्नेछौँ । तपाईहरु मध्ये कति जनालाई यो कुनै काल्पनिक घटना जस्तै लाग्ला तर यो वास्तविकतामा आधारित छ । तपाईहरु पत्याउनुस या नपत्याउनुस यो तपाईको कुरा । कथालाई सुरु गरौँ रोचक तर डरलाग्दो  प्रशंगबाट ।

       २०४१ सालतिर एउटा नेपाली सैनिक टोली आफ्नो कमाण्डो अभ्यासको सिलसिलामा टोखाको भूतखेल चौरमा आएको थियो । सैनिकहरुले त्यहाँको मन्दिरसँगै रहेको मसानघाटमा लास जलाएका कोइला,दाउरा र मान्छेका हड्डी पन्छाएर ठुलाठुला खाल्टा खने । निशाना लगाएर गोली प्रहार गरी खाल्टो भित्र लुक्दै गरेको अवस्थामा अचानक ५० जना भन्दा बढी भूतप्रेत,पिशाच ,मुर्कट्टा आदि किचकन्याहरु  निस्केर सैनिकको अगाडी नाच्न थाले । त्यस बेला दिउँसो मध्यह्नको १२ बजेको थियो । यी भूतप्रेतहरु खुकुरी, भाला आदि समाती रमाउँदै उफ्री–उफ्री नाच्न थाल्दा  सैनिकहरुको होसहवास नै उड्यो ।

केही सैनिकहरु  आफुलाई खान आएको भन्ने ठानी साहासका साथ भूतप्रेतहरुमाथि गोली हान्न थाले, तर सैनिकहरुले जतिसुकै गोली,बारुद र बम वर्षा गरे पनि ती भूतप्रेतहरुलाई केही पनि भएन । भूतप्रेतहरु झन् उफ्री–उफ्री सैनिकहरुको अगाडी आएर नाच्न थाले । यस्तो अदभूत डरलाग्दो दृश्य देखेपछि डरले भागाभाग गर्न थाले । कोही–कोही सैनिकहरु डरले भाग्दाभाग्दै हृदयघात भई भूतखेल चौरमै ढले । यस घटनामा ६ जना सैनिकहरुको हृदयघाट भई मृत्यु भएपछि यो ठाउँलाई खतराक्षेत्र घोषना गरी त्यो बेलादेखि सैनिकहरु त्यहाँ आएर अभ्यास गर्न छाडेको कुरा टोखाका स्थानीय बासिन्दा कर्णबहादुर डंगोल बताउँछन् ।

       यस घटनासँग सम्बन्धित र हाल काठमाडौं डाँडागाउँमा निवृत्त जीवन बिताइरहेका तत्कालीन सैनिक अर्जुन खत्री पहिले भूतखेल चौरमा आफ्नो काली गणका साथीहरुसहित सैनिक अभ्यास गर्न आउँदाखेरिको घटनाको अनुभव यसरी सुनाउँछन् ः त्यस बेला हामी सर्व प्रथम टोखाको आर्मी क्याम्पमा आउँदा हाम्रा नयाँ भवन बन्दै थियो । तसर्थ हामीलाई कोर्स गर्नको लागि उपयुक्त ठाउँ टोखाको भूतखेल चौर छानियो ।

       हामी अभ्यासको लागि बिहान १० बजे क्याम्पबाट तलतिर झ¥यौं । ११ बजे हाम्रो गण टोखाको भूटखेल चौरमा पुग्यौ । त्यस बेला माघ महिनाको मध्यजाडोको याम थियो । टोखाको भूतखेल चौरमा अझै हुस्सु लागिरहेको थियो । हामी त्यहाँ पुग्दा टोखाका केही बूढापाकाहरुको चहलपहल सुरु भइरहेको थियो । टोखाका बूढापाका र केटाकेटीहरु जाडोको वास्तै नगरी हाम्रा कमान्डरले अभ्यासको लागि आ–आफ्नो ठाउँ छनोट गरिदिनु भयो । जो ब्यक्ति जुन ठाउँमा परेको छ, त्यहाँ उसले खाल्टो खनी बस्नु पर्ने थियो । त्यो बेला मेरो भग्य बलियो रहेछ । मेरो ठाउँ मसानघाट भन्दा अलि पर प¥यो । तर मेरो केही साथीहरुको ठाउँ मन्दिरनजिक मसानघाटमा परेकाले उनीहरु त्यहाँ खाल्टो खनेर बसे । त्यस भूतखेल चौरको वरिपरि ३० वटाभन्दा बढी खाल्टो खनी हामीहरु आ–आफ्नो पोजिसनमा बस्यौं । भूतखेल चौरको पुर्वपट्टि सल्लाहाका रुखहरु थिए । हामीले कमान्डरको आदेश अनुसार त्यहीँबाट फायर गर्नुपथ्र्या । ठीक १२ बजे हाम्रो कमान्डो अभ्यास सूरु भयो ।  हाम्रा कमान्डरले कालिका मन्दिरको माथिल्लो सिंढीमा चढेर माइकबाट निर्देशन दिनु भयो–फायरको लागि तयार होऊ । 

       हामी सबैले पटटट्ट आवाज आउने गरी फायरिङ गरिरहेका थियौं । त्यसैगरी स साना बमहरु पनि पड्काउने क्रम चलिरहेको थियो । तर अचानक त्यो मसानघाटबाट अचम्मको लुगा लगाएका,कंकाल देखिने शरीर भएका भूतप्रतहरु एकाएक निस्किए । हाम्रा साथीहरुले भूत...भूत ! भनेर काराए । हामीहरु सबै आदेश अनुसार अनुसाशनमा बसेर अभ्यास गरिरहनु पर्ने हो तर केही साथीहरु डरले खाल्टोबाट फुत्त निस्केर भाग्न थाले । हामी धेरैजसो साथीहरुचाहिँ डर नमानी भूतप्रेतलाई निशाना बनाएर गोली हान्न थाल्यौं । पहिला गोली हानियो तर केही भएन । पछि स–साना बमहरु पडकाइए तापनि भूतप्रेतहरुलाई केही पनि भएन । हामीले धेरै नै बमहरु भूतप्रेत भएको ठाउँनिर फालेर पड्काइदियौं, त्यसको केही पनि असर भएन । उनीहरु झन् उफ्री–उफ्री तरबार हातमा लिएर नाच्न थाले । मैले हाम्रा कमान्डर तर्फ हेरेको त उहाँ त बेहोस भई उत्तानो परेर लड्नुभएको रहेछ । मैले मसंग भएका अरु २–३ वटा बमहरु भूतप्रेतमाथि फ्याँकिदिए तर भूतप्रेतहरु बमबाट नष्ट भएनन् ।

         अन्त्यमा केही सीप नलागेपछि हाम्रा साथीहरु भगाभाग गर्न थाले भने केही डरले बेहोस भई लडिरहेका थिए । बाँकी साथीहरु (खतर) भन्दै लडिरहेका साथीहरुलाई बोक्दै दौडन थाले । पहिले कहिल्यै भूतसँग नडराउने र भूतप्रेत छैन भन्ने विश्वास गर्ने हाम्रा कमान्डर साहेब त्यो घटना पछि भूतप्रेतलाई मान्न थाल्नुभयो । हाम्रा केही साथीहरु एक महिनासम्म बिरामी भए । यसरी बेहोस हुने सैनिकहरु मध्ये ६ जना सैनिकको घटनास्थलमै मृत्यु भएका थियो । खत्रीका अनुसार यो घटना २०४१ सालमा आश्चर्यजनकरुपमा भएको थियो । त्यस घटना भएदेखी त्यस भूतखेत चौरलाई खतरा क्षेत्रको रुपमा घोषित गरियो । त्यो बेला देखि त्यहाँ कमान्डो अभ्यास गर्न रोकावट भयो ।

टोखाका ६८ वर्षीय वृद्ध सानु डंगोलले के देखे

           यससम्बन्धमा टोखाका ६८ वर्षीय वृद्ध सानु डंगोल भन्छन्–“त्यस बेला माघमा अति जाडो थियो । भूतखेल चौरमा गाई पनि चराउने,दिनभरि घाम पनि ताप्ने भनेर म त्यहाँ पुगेको थिएँ । म भूतखेल चौरमा पुग्दा टोखा आर्मी क्याक्पका सैनिकहरु बारुद पड्काउनुका साथै गोली हानेर कोर्स गर्दै थिए । हामी केही गाउँलेहरु मसानकाली माईको मन्दिरमा उभिएर चाख मान्दै हेर्दै थियौँ । १०–१२ जना सैनिकहरु मसानघाटनिरको खाल्टोभित्र पसेर गोली हान्दै थियो । अचानक त्यहाँ भूतप्रेतहरु आफसेआफ निस्किएर हातमा तरबार लिई सैनिकहरुको अगाडी उफ्री–उफ्री नाच्न थाले । सैनिकहरु त एकछिन अलमलमा परेर हेरेको हे¥यै भए ।

          केही टोखाका मान्छेहरु भूत...भूत ! भनी डरले भाग्न थाले भने सैनिकहरुचाहिँ आफुलाई खानलाई आएको भन्ने ठानी भूततर्फ गोली र बारुद वर्षाउन थाले, तर भूतप्रेतलाई केही भएन । हामी हेर्ने मान्छेहरु नै डरले थरथर कामिरहेका थियौँ । सैनिकहरुले जति सुकै गोली हाने पनि भूतप्रेत मरेनन् बरु झन सक्रिय भएर सैनिकहरु भएको ठाउँतर्फ उफ्री–उफ्री आउन थाले । सैनिकहरु डरले खाल्टोभित्राट फुत्तफुत्त उफ्रिएर भाग्न सुरु गरे । त्यो अचम्मको दृश्य देखेपछि मलाई एकतर्फ हाँसो उठ्यो भने अर्काेतर्फ आफु पनि मरिन्छ कि भनी डर लागेर आयो । मैले त्यसै बेला जीवनमा पहिलो पटक आफ्नै आँखाले भूतप्रेत देखेको हुँ ।”

क्रमशः....